Instrukcja wydawnicza

Teksty przeznaczone do druku w „Zapiskach Historycznych”, w języku polskim, angielskim (preferowana jest brytyjska odmiana języka angielskiego) oraz niemieckim, powinny być dostarczone w postaci elektronicznej, w edytowalnym pliku tekstowym (preferowane formaty .doc i .docx), na adres e-mail: sekretariat@zapiskihistoryczne.pl. Tekst powinien być znormalizowany:

1. czcionka Times New Roman: tekst główny – rozmiar 12, przypisy – 10;
2. interlinia: tekst główny – 1,5, przypisy – 1;
3. wcięcie akapitowe w tekście głównym – 1,25.

Każdy przesyłany do redakcji tekst musi zostać zaopatrzony w podstawowe metadane, tj. imię i nazwisko autora/autorów, afiliację instytucjonalną (lub informację o jej braku), numer ORCID, a także adres mailowy.

Do wszystkich oryginalnych tekstów naukowych (np. artykułów naukowych, artykułów przeglądowych, edycji źródłowych i artykułów recenzyjnych) należy dołączyć abstrakt w języku polskim o objętości od 1200 do 1500 znaków ze spacjami. Abstrakt powinien zawierać najważniejsze informacje zawarte w pełnym tekście, tj. stan badań i przyczynę podjęcia danego tematu, cel badań, metodologię i wykorzystane narzędzia badawcze oraz rezultaty w postaci nowych ustaleń. Abstrakt nie powinien być streszczeniem tekstu i nie może być fragmentem zaczerpniętym dosłownie ze wstępu lub zakończenia artykułu. Należy dostarczyć również wykaz maksymalnie 10 słów kluczowych.

Po akceptacji tekstu do publikacji w czasopiśmie należy niezwłocznie przesłać podpisaną umowę wydawniczą pocztą tradycyjną w formie wydruku (w trzech egzemplarzach) lub pocztą elektroniczną w formie skanu (adres e-mail: biuro@tnt.torun.pl). Niedostarczenie podpisanej umowy wydawniczej może uniemożliwić publikację nadesłanego tekstu.

Preferowana objętość przesyłanych tekstów:

1. artykuł – do 60 000 znaków ze spacjami;
2. artykuł recenzyjny – do 40 000 znaków ze spacjami;
3. recenzja – do 15 000 znaków ze spacjami.

Materiały ilustracyjne:

Ilustracje dołączane do tekstów powinny być przesłane w wersji graficznej (wskazany jest format .jpg lub .png, rozdzielczość minimum 300 dpi). W tekście należy wskazać dokładne miejsce zamieszczenia ilustracji.

Ilustracje powinny być zaopatrzone w dokładny opis, ze wskazaniem autora i pochodzenia ilustracji. Obowiązek zapewnienia praw do wykorzystania materiałów ilustracyjnych leży po stronie autora tekstu.

W recenzji na początku trzeba podać informacje o recenzowanej publikacji według następującego układu:

1. imię i nazwisko autora/autorów recenzowanej pracy (w przypadku pracy zbiorowej bądź edycji źródłowej imiona i nazwiska redaktorów lub wydawców występują po tytule pracy);
2. kursywą pełny tytuł oraz (jeśli występuje) podtytuł według strony tytułowej;
3. liczba tomów lub części w przypadku pracy wielotomowej (cyframi arabskimi);
4. jeśli występują, nazwa serii wydawniczej prostym drukiem i numer tomu w ramach serii (cyframi arabskimi) w nawiasie;
5. nazwa wydawnictwa;
6. miejsce i rok wydania;
7. liczba stron;
8. ISBN lub ISSN.

W przypadku publikacji obcojęzycznych w nagłówku recenzowanej pracy dane bibliograficzne, tj. miejsce wydania, tom (np. „vol.”, „Bd.”), zeszyt (np. „no.”, „H.”), skróty odnoszące się do autorów bądź wydawców (np. „ed.”, „hrsg. v.”, „bearb. v.”) należy podać w języku publikacji.

W przypadku edycji źródłowych należy podać zasady, na podstawie których edycja została przygotowana. Rekomendowane jest stosowanie istniejących instrukcji wydawania źródeł historycznych:

1. Instrukcja wydawnicza dla średniowiecznych źródeł historycznych, Kraków 1925;
2. Instrukcja wydawnicza dla źródeł historycznych. Od XVI do połowy XIX wieku, red. Kazimierz Lepszy, Wrocław 1953;
3. Adam Wolff, Projekt instrukcji wydawniczej dla pisanych źródeł historycznych do połowy XVI wieku, Studia Źródłoznawcze, t. 1: 1957, s. 155–181;
4. Ireneusz Ihnatowicz, Projekt instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych XIX i początku XX wieku, Studia Źródłoznawcze, t. 7: 1962, s. 99–123; 
5. Johannes Schultze, Richtlinien für die äußere Textgestaltung bei Herausgabe von Quellen zur neueren deutschen Geschichte, Blätter für deutsche Landesgeschichte, Bd. 98: 1962, s. 1–11; 
6. Empfehlungen zur Edition frühneuzeitlicher Texte.

W tekście głównym i przypisach cytowane fragmenty innych prac, źródeł archiwalnych bądź edycji źródłowych należy zapisywać krojem prostym, biorąc całość w cudzysłów („…”). Cudzysłowy należy dostosować do języka publikacji; w przypadku tekstu niemieckojęzycznego – cudzysłowy niemieckie („…“), w przypadku angielskojęzycznego – cudzysłowy w stylu brytyjskim (‘…’). Należy zwracać uwagę na pojawianie się cudzysłowów wewnątrz innych cudzysłowów. Takie przypadki należy oznaczać w tekście polskim – tzw. cudzysłowami francuskimi („…«…»…”), w tekście angielskojęzycznym – cudzysłowami w stylu amerykańskim (‘…“…”…’). Źródła należy cytować w języku oryginału z zachowaniem oryginalnej pisowni. Możliwe jest także podawanie tłumaczenia cytatów źródłowych, o ile wersja oryginalna dołączona została w przypisie lub w nawiasie w tekście głównym.

Wyróżnienia odautorskie w cytowanym tekście, należy oznaczyć za pomocą pogrubienia oraz zaopatrzyć w stosowną informację z inicjałami autora, np.: „[wyróżnienie – P.K.]”.

W tekście głównym i przypisach tytuły prac opublikowanych bądź skierowanych do druku (monografii, prac zbiorowych, artykułów z czasopism, wydawnictw źródłowych itp.) należy oddać kursywą. Jeśli fragment tytułu opublikowanej pracy oryginalnie zapisany został kursywą, przywołując go w tekście głównym lub w przypisie należy odwrócić ten zapis, tj. oddać ten fragment krojem prostym, natomiast pozostałą część tytułu kursywą.

Krzysztof Kwiatkowski, Prolog und Epilog temporis sanctis. Die Belagerung Kauens 1362 in der Beschreibung Wigands von Marburg, Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung, Jg. 57: 2008, H. 2, s. 238–254.

W przypadku prac w językach posługujących się alfabetem innym niż łaciński (np. cyrylicą) należy stosować oryginalny alfabet oraz podać w nawiasie kwadratowym transkrypcję danych bibliograficznych na alfabet łaciński. Wariant zastosowanej transkrypcji powinien odpowiadać językowi tekstu, tj. w tekście polskim transkrypcja polska, w tekście angielskim – angielska, natomiast w niemieckim – niemiecka.

Сергей Полехов, Наследники Витовта. Династическая война в Великом князжестве Литовском в 30-е годы XV века, Москва 2015 [Siergiej Polechow, Nasledniki Witowta. Dinasticzeskaja wojna w Welikom kniazżestwie Litowskom w 30-je gody XV wieka, Moskwa 2015], s. 507.

Людмила Дубьева, “Отдаюсь науке совсем…”. И.И. Лаппо – профессор русской истории Тартуского (Юрьевского) университета в 1905–1918 гг., [in:] Балтийский архив. Русская культура в Прибалтике, T. 9, ред. Павел Лавринец, Вильнюс 2005 [Lyudmila Dubyeva, “Otdayus nauke sovsem…”. I.I. Lappo – professor russkoy istorii Tartuskogo (Yuryevskogo) universiteta v 1905–1918 gg., [in:] Baltiyskiy arkhiv. Russkaya kultura v Pribaltike, vol. 9, ed. Pavel Lavrinets, Vilnyus 2005], pp. 374–391.

Tytuły prac niepublikowanych będących w obiegu naukowym należy zapisać krojem prostym.

Robertas Jurgaitis, Vilniaus seimelio veikla 1717–1795 m. (rozprawa doktorska, Vytauto Didžiojo universitetas), Kaunas 2007, s. 134.

Osoby wymieniane w tekście głównym należy podać z pełnym imieniem i nazwiskiem. Przy podawaniu kolejnym razem tej samej osoby (w odniesieniu do osób żyjących w XIX, XX i XXI w.) należy podać inicjał imienia i nazwisko.

W przypisach każdorazowo przy wprowadzaniu nowej publikacji należy podać w pełnym brzmieniu imiona i nazwiska autorów, redaktorów, tłumaczy itd., nawet jeśli pojawili się oni już wcześniej przy okazji innej publikacji. Przy kolejnym powoływaniu się na tę samą publikację podaje się tylko inicjał imienia i pełne nazwisko autora.

Każdorazowo nazwiska autorów, redaktorów, wydawców, tłumaczy itd. występujące w przypisach należy oddać kapitalikami (a nie wersalikami ani dużymi literami).

W tekście głównym i przypisach należy stosować ogólnie przyjęte skróty: r. – rok, roku; w. – wiek, wieku; a także: np., itp., itd., m.in., tj., etc.

Daty w tekście i przypisach w pełnym brzmieniu należy zapisać cyfrowo, z zastosowaniem cyfr rzymskich dla miesięcy (np. 4 XII 1610 r.). Słownej nazwy miesięcy należy używać w przypadku, gdy nie jest podana data roczna (np. 6 sierpnia). Określenia „roku” i „wieku” należy skracać po liczbie, przed – należy zapisać w pełnym brzmieniu (np. „w 1618 r.”, „w XVIII w.”, „w roku 1943”, „w wieku XX”). Określenia typu: „lata trzydzieste”, „pierwsza połowa XVI w.” należy zapisywać słownie, a nie z użyciem cyfr. Podobnie w przypadku numeracji wojen lokalnych i światowych (druga wojna północna, pierwsza wojna światowa). Określenia odnoszące się do czasu (np. trzynastowieczny) należy oddać w pełnym brzmieniu.

Konstrukcja przypisów:

1. Opis bibliograficzny: imię w pełnym brzmieniu, nazwisko autora (kapitalikami), tytuł monografii kursywą, ewentualny autor przekładu, tytuł ewentualnej serii wydawniczej krojem prostym oraz numer tomu w nawiasie, miejsce i rok wydania, strona lub zakres stron.

Jan Sziling, Polityka okupanta hitlerowskiego wobec Kościoła katolickiego 1939–1945. Tzw. okręgi Rzeszy: Gdańsk-Prusy Zachodnie, Kraj Warty i regencja katowicka (Badania nad Okupacją Niemiecką w Polsce, t. 11), Poznań 1970, s. 30–35.

W przypadku konieczności zaznaczenia numeru wydania należy go umieścić po roku wydania, w górnym indeksie, bez spacji.

Eric Christiansen, The Northern Crusades, London 1997², s. 114–118.

W przypadku wykorzystywania publikacji, które są reprintami wcześniejszych edycji, należy podać zapis publikacji pierwotnej oraz informację o reprincie.

Heinrich A. von Zastrow, Geschichte der beständigen Befestigung oder Handbuch der vorzüglichsten Systeme und Manieren der Befestigungskunst, Leipzig 1854 (reprint, wstęp i opr.: Rudolf Schott, Osnabrück 1983).

2. Tytuły monografii cytowanych po raz pierwszy podawane są w pełnym brzmieniu wraz z ewentualnymi podtytułami oraz miejscem i rokiem wydania. Przy ponownym cytowaniu jedynej pracy danego autora należy użyć skrótu „op.cit.”, przy więcej niż jednej pracy jednego autora tworzymy zwięzły i logiczny incipit bez wielokropka. Cytując dzieło z poprzedniego przypisu, należy użyć skrótu „ibid.”. Gdy bezpośrednio po dziele danego autora cytowane jest kolejne jego dzieło, zamiast nazwiska autora należy zapisać: „idem”, „eadem”, „iidem”/„eidem” itp. Identyczne zasady powtórnego cytowania należy stosować przy artykułach opublikowanych w czasopismach, pracach zbiorowych, edycjach źródłowych itp.

¹ Roman Czaja, Miasta pruskie a zakon krzyżacki. Studia nad stosunkami między miastem a władzą terytorialną w późnym średniowieczu, Toruń 1999, s. 18–55.

² Idem, Der Deutsche Orden als Stadtherr im Reich, in Preußen und in Livland, [in:] Die Ritterorden als Träger der Herrschaft: Territorien, Grundbesitz und Kirche, hrsg. v. Roman Czaja, Jürgen Sarnowsky (Ordines Militares. Colloquia Torunensia Historica, Bd. 14), Toruń 2007, s. 129–130.

³ Ibid., s. 135–140.

⁴ R. Czaja, Miasta pruskie a zakon krzyżacki, s. 22–23.

3. Cytując tom zbiorowy lub edycję źródłową, należy podać imię i nazwisko (kapitalikami) redaktora lub wydawcy w mianowniku, poprzedzone stosownym skrótem: „red.”, „wyd.”, „opr.” itp. Cytując artykuł w pracy zbiorowej, między tytułem artykułu i tytułem tomu należy umieścić po przecinku „[in:]”.

Kazimierz Wajda, W dobie zaboru pruskiego 1875–1918, [in:] Dzieje Towarzystwa Naukowego w Toruniu 1875–1975, t. 1, red. Marian Biskup, Toruń 1977, s. 99–110.

Zbigniew Hundert, Kilka uwag na temat chorągwi petyhorskich w wojskach Rzeczypospolitej w latach 1673–1683, [in:] Homo Militans, t. 2: W pancerzu przez wieki. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej, red. Marcin Baranowski, Andrzej Gładysz, Andrzej Niewiński, Oświęcim 2014, s. 146–149.

4. Cytując artykuł opublikowany w czasopiśmie, po imieniu i nazwisku (kapitalikami) autora oraz pełnym tytule (kursywą) należy umieścić po przecinku nazwę czasopisma zapisaną krojem prostym bez cudzysłowu, następnie oznaczenie numeracji ciągłej (np. „t.”, „R.” lub „nr”), po dwukropku rok wydania, następnie po przecinku numer zeszytu w ramach danego roku (w zależności od czasopisma skrót „nr” lub „z.”) oraz zakres stron. Jeśli czasopismo nie ma numeracji ciągłej (a ukazuje się więcej niż jeden numer/zeszyt w roku), wówczas w pierwszej kolejności należy zapisać rok, następnie po przecinku numer lub zeszyt.

Jerzy Dygdała, Lwowska wyprawa króla Stanisława Leszczyńskiego w 1709 roku (czy zamierzano iść na pomoc Karolowi XII na Ukrainę?), Kwartalnik Historyczny, R. 126: 2019, nr 4, s. 657–687.

Joanna Orzeł, Prestiż, tradycja, władza – mit o trojańskim pochodzeniu we francuskiej historiografii przedoświeceniowej (rekonesans badawczy), Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne, nr 146: 2019, z. 4, s. 715–734.

Michał Starski, Puck i Lębork. Dwa warianty kształtowania się wytwórczości garncarskiej w małych miastach Pomorza Gdańskiego w późnym średniowieczu, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, R. 67: 2019, nr 4, s. 399–414.

Seweryn Szczepański, Chomor sancti Adalberti (1249) a możliwości lokalizacji terenowej wybranych kościołów Pomezanii, Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2013, nr 1, s. 19–45.

Tomasz Jurek, Średniowieczny katalog biskupów poznańskich w Roczniku lubińskim ukryty, Studia Źródłoznawcze, t. 54: 2016, s. 51–58.

5. Cytując recenzję, należy podać najpierw imię i nazwisko (kapitalikami) autora recenzji, a następnie po przecinku wprowadzić skrót „[rec.]”, imię i nazwisko (kapitalikami) autora recenzowanej pracy, jej tytuł zapisany kursywą, krojem prostym tytuł czasopisma, w którym ukazała się recenzja oraz pozostałe informacje dotyczące czasopisma: numerację ciągłą, rok wydania, ewentualny zeszyt/numer w ramach roku, stronę lub zakres stron. Artykuł recenzyjny lub polemiczny mający własny tytuł należy cytować jak każdy artykuł opublikowany w czasopiśmie.

Teresa Zielińska, [rec.] Andrzej L. Sowa, Świat ministrów Augusta II. Wartości i poglądy funkcjonujące w kręgu ministrów Rzeczypospolitej w latach 1702–1728, Kwartalnik Historyczny, R. 104: 1997, nr 4, s. 98–101.

Andrzej Kokowski, Joachim Zdrenka, Leksykon Krajny – czyli półprawdy historii regionu, Zapiski Historyczne, t. 84: 2019, z. 3, s. 205–214.

6. W przypadku cytowania publikacji obcojęzycznych dane bibliograficzne, takie jak oznaczenie redaktora, wydawcy, tłumacza, autora wstępu itp. (np. „ed.”, „trans.”, „intro.”, „hrsg. v.”, „bearb. v.”), tom (np. „vol.”, „Bd.”, „Jg.”), numer/zeszyt (np. „no.”, „H.”) i miejsce wydania, należy podać w języku publikacji.

Dieter Heckmann, Die Edition der Kulmer Stadtbücher, Hansische Geschichtsblätter, Jg. 137: 2019, s. 65–79.

Sven Ekdahl, Die Schlacht bei Tannenberg 1410. Quellenkritische Untersuchungen, Bd. 1: Einführung und Quellenlage (Berliner Historische Studien, Bd. 8), Berlin 1982, s. 100–110.

Karen Gram-Skjoldager, Haakon A. Ikonomou, Torsten Kahlert, Scandinavians and the League of Nations Secretariat, 1919–1946, Scandinavian Journal of History, vol. 44: 2019, no. 4, s. 454–483.

The Cambridge History of Scandinavia, vol. 1: Prehistory to 1520, ed. Knut Helle, Cambridge 2003.

Michael North, The Baltic: A History, trans. Kenneth Kronenberg, Cambridge–London 2015, s. 50–53.

Zigmantas Kiaupa, Miestai, [in:] Lietuvos Didžiosios Kunigaikštijos kultūra. Tyrinėjimai ir vaizdai, sud. Vytautas Ališauskas, Liudas Jovaiša, Mindaugas Paknys, Rimvydas Petrauskas, Eligijus Raila, Vilnius 2001, s. 354.

7. Tytuły często cytowanych edycji źródłowych, ewentualnie czasopism i wydawnictw zbiorowych, a także nazwy instytucji, takich jak archiwa czy biblioteki, po raz pierwszy należy zapisać w pełnym brzmieniu, podając w nawiasie „dalej cyt.” i skrót, który będzie stosowany dalej.

¹ Das Ausgabebuch des Marienburger Hauskomturs für die Jahre 1410–1420, hrsg. v. Walther Ziesemer, Königsberg 1911 (dalej cyt. AMH), s. 179.

² AMH, s. 257.

¹ Archiwum Państwowe w Gdańsku (dalej cyt. APGd), Akta miasta Elbląga, sygn. 369,1/118, s. 184.

² APGd, Akta miasta Elbląga, sygn. 369,1/1377, k. 43.

¹ Archiwum Państwowe w Toruniu (dalej cyt. APT), Akta miasta Chełmna (dalej cyt. AMCh), sygn. 2807.

² APT, Akta miasta Torunia (dalej cyt. AMT), sygn. 4, s. 63–92.

³ APT, AMT, Kat. III: Listy cechowe, sygn. 5042, [brak paginacji].

⁴ APT, AMCh, sygn. 13, s. 47.

8. Przy cytowaniu źródeł archiwalnych należy podawać ich dane krojem prostym w następującej kolejności: nazwa cytowanego aktu lub dokumentu (nadana przez autora lub oryginalna), miejsce i data powstania źródła, nazwa archiwum lub innej instytucji w oryginalnym języku i alfabecie (wraz z transkrypcją w nawiasie kwadratowym w przypadku alfabetów innych niż łaciński), lokalizacja archiwum lub innej instytucji (jeśli nie stanowi ona części nazwy), nazwa zespołu archiwalnego, sygnatura, zakres kart lub stron. W przypadku korespondencji, o ile to możliwe, należy podać nadawcę i odbiorcę listu, a także miejsce i datę jego powstania. W przypadku źródeł archiwalnych, które zostały omówione lub scharakteryzowane w tekście głównym, wystarczy rozpocząć zapis w przypisie od nazwy archiwum lub innej instytucji, podając nazwę zespołu archiwalnego, sygnaturę oraz zakres kart lub stron. Przy stosowaniu skrótów nazw archiwów, innych instytucji oraz zespołów archiwalnych zachęca się do wykorzystywania tych, które są powszechnie używane.

¹ W. Gorzeński do J.Z. Rybińskiego, 24 XI 1715, Biblioteka Narodowa w Warszawie (dalej cyt. BN), Biblioteka Ordynacji Zamoyskich (dalej cyt. BOZ), sygn. 875, s. 88.

² Relacyja spotkania się podjazdu polskiego związkowego z wojskiem saskim pod komendą jenerała feldmarszałka Fleminga i z dywizyją JP wdy chełmińskiego między Wąchockiem i S. Krzyżem w dzień św. Jędrzeja, 30 XI 1715, BN, BOZ, sygn. 875, k. 68–68v.

³ J.Z. Rybiński do Aleksandra Pawła Sapiehy, marszałka wielkiego litewskiego, Puck, 12 IV 1715, Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (dalej cyt. BOss.), sygn. 2665, k. 8.

Komunikat nr 1 Sekretariatu Wojewódzkich Kół Zachodnich Organizacji Monarchistycznej, 28 VIII 1925, Archiwum Państwowe w Toruniu, Akta miasta Torunia, sygn. 294.

Geheimes Staatsarchiv Preußischer Kulturbesitz, Berlin-Dahlem, XX. Hauptabteilung, Ordensbriefarchiv, Nr. 14025.

Geheimes Staatsarchiv Preussicher Kulturbesitz, Berlin-Dahlem, I. Hauptabteilung, Rep. 76 Kultusministerium IV, Sekt. 2, Abt. VIII, Nr. 1, Bd. 1, k. 9–10.

Uniwersał na seymiki poselskie przedsejmowe (dla województwa inflanckiego), Warszawa, 22 V 1780, Нацыянальны Гістарычны Архіў Беларусі, Мінск [Nacyjanalny Histaryczny Archiu Biełarusi, Minsk] (dalej cyt. NGAB), fond 1503, opis 1, sprawa 392, k. 7.

9. Powołując się na publikację online, należy podać: imię i nazwisko (kapitalikami) autora, tytuł publikacji kursywą, ewentualny tytuł szerszego zasobu internetowego również kursywą, poprzedzony „[in:]”, adres strony internetowej, datę dostępu online w nawiasie kwadratowym.

Danuta Kozioł, Tolkienowie z Gdańska, http://biskupiagorka.pl/tolkienowie-z-gdanska/ [dostęp z 20 VIII 2020 r.].

Józef Borzyszkowski, Organizacja Wojskowa Pomorza (1918–1920), [in:] Gedanopedia, https://www.gedanopedia.pl/gdansk/?title=ORGANIZACJA_WOJSKOWA_POMORZA_(1918%E2%80%931920) [dostęp z 20 VIII 2020 r.].

10. W przypadku publikacji opatrzonych Digital Object Identifier (DOI) należy dołączyć do opisu bibliograficznego stosowny numer.

Carsten Jahnke, Hansische Kaufleute und deren Religiosität außerhalb ihrer Heimat, Zapiski Historyczne, t. 84: 2019, z. 1, s. 7–41, DOI: http://dx.doi.org/10.15762/ZH.2019.01.

Wszystkie teksty przygotowane do publikacji w „Zapiskach Historycznych” należy zaopatrzyć w bibliografię sporządzoną według poniższej instrukcji opartej na zasadach Chicago Manual of Style.

1. Monografia z jednym lub wieloma autorami:

Gut, Paweł. Ustrój, organizacja i działalność sądownictwa patrymonialnego we wschodnich prowincjach Prus w latach 1740–1849. Studium z dziejów instytucji prawnej. Szczecin: Archiwum Państwowe w Szczecinie, Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 2013.

Frost, Robert. The Oxford History of Poland-Lithuania, vol. 1: The Making of the Polish-Lithuanian Union, 1385–1569. Oxford: Oxford University Press, 2015.

Jóźwiak, Sławomir, Krzysztof Kwiatkowski, Adam Szweda and Sobiesław Szybkowski. Wojna Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim w latach 1409–1411. Malbork: Muzeum Zamkowe w Malborku, 2010.

2. Rozdział lub inna część pracy zbiorowej:

Szultka, Zygmunt. “Granice i powierzchnia brandenbursko-pruskiej części Pomorza Zachodniego w latach 1648–1815.” In Eruditio et interpretatio. Studia historyczne, edited by Zbigniew Chodyła, 79–86. Poznań: Wydawnictwo Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, 1997.

Chorążyczewski, Waldemar and Agnieszka Rosa. “Egodokumenty – egodokumentalność – analiza egodokumentalna – spuścizna egodokumentalna.” In Egodokumenty. Tradycje historiograficzne i perspektywy badawcze, edited by Waldemar Chorążyczewski, Arvydas Pacevičius and Stanisław Roszak, 11–21. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2015.

3. Praca zbiorowa jako całość:

Manikowska, Halina, ed. Przeszłość w kulturze średniowiecznej Polski, vol. 2. Warszawa: Instytut Historii PAN, Wydawnictwo Neriton, 2018.

Traba, Robert, Katarzyna Woniak and Anna Wolff-Powęska, eds. ‘Fikcyjna rzeczywistość’. Codzienność, światy przeżywane i pamięć niemieckiej okupacji w Polsce. Warszawa, Berlin: Instytut Studiów Politycznych PAN, Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie, 2016.

4. Artykuł opublikowany w czasopiśmie:

Bykowska, Sylwia. “Ludzie bez ojczyzny? Kwestia ‘łączenia rodzin’ na tle sytuacji ludności rodzimej w latach pięćdziesiątych XX w. na przykładzie Gdańska.” Przegląd Historyczny 110/1 (2019): 73–105.

Braatz, Werner E. “Two Neo-Conservative Myths in Germany 1919–32: The ‘Third Reich’ and the ‘New State’.” Journal of the History of Ideas 32/4 (1971): 569–573.

Salmonowicz, Stanisław. “O toruńskim tumulcie z roku 1724.” Odrodzenie i Reformacja w Polsce 28 (1983): 161–184.

Rozynkowski, Waldemar. “Święci na pograniczu. O świętych w państwie Zakonu Krzyżackiego w Prusach.” Komunikaty Mazursko-Warmińskie (2006) issue 2: 187–193.

5. Tekst tłumaczony z języka obcego:

Rowell, Stephen C. Pogańskie imperium. Litewska dominacja w Europie Środkowo-Wschodniej 1295–1345. Translated by Grzegorz Smółka. Oświęcim: Napoleon V, 2017.

Arnold, Udo. “Prusy, Czechy i Rzesza – Karol IV a zakon krzyżacki.” Translated by Zenon H. Nowak. In Udo Arnold. Zakon krzyżacki. Z Ziemi Świętej nad Bałtyk, 181–203. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika, 1996.

Matthews-Grieco, Sara F. “Ciało i seksualność w Europie w czasach Ancien Régime’u.” In Historia ciała, vol. 1: Od renesansu do oświecenia, edited by Georges Vigarello, translated by Tomasz Stróżyński, 149–208. Gdańsk: Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, 2011.

Grice, Herbert P. “Logika a konwersacja.” Translated by Jadwiga Wajszczuk. Przegląd Humanistyczny 21/6 (1977): 85–99.

6. Recenzja lub artykuł recenzyjny:

Cetwiński, Marek. Review of Gall Anonim – poeta i mistrz prozy. Studia nad rytmiką prozy i poezji w okresie antycznym i średniowiecznym, by Tomasz Jasiński. Kwartalnik Historyczny 125/1 (2018): 172–175.

Balcerek, Mariusz. “Sasi w Inflantach. O książce Grzegorza Szymborskiego.” Review of Wyprawa Fryderyka Augusta I do Inflant w latach 1700–1701 w świetle wojny domowej na Litwie, by Grzegorz Szymborski. Zapiski Historyczne 81/3 (2016): 151–165.

7. Edycja źródłowa:

Dybaś, Bogusław, Paweł A. Jeziorski and Tomasz Wiśniewski, eds. Szlachta polsko-inflancka wobec przełomu. Materiały z dyneburskich akt grodzkich i ziemskich z lat 1764–1775. Toruń: Towarzystwo Naukowe w Toruniu, Instytut Historii PAN, 2018.

Radziwiłł, Karol S. Diariusz peregrynacji europejskiej (1684–1687). Edited by Adam Kucharski. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2011.

Piotr z Dusburga. Kronika ziemi pruskiej. Edited by Jarosław Wenta and Sławomir Wyszomirski. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2007.

Kubicki, Rafał. “Wykaz czynszów i służb komturstwa człuchowskiego z 1446 roku wraz z inwentarzem koni, uzbrojenia i zapasów kuchni na zamku w Człuchowie.” Zapiski Historyczne 82/3 (2017): 109–126.

8. Praca dyplomowa:

Możdżeń, Julia. “Przedstawianie świata przez dziejopisarzy gdańskich na przełomie XV i XVI wieku.” PhD diss., Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2014.

9. Zasób internetowy:

“Circulation of Knowledge and Learned Practices in the 17th-century Dutch Republic.” Accessed October 27, 2019. http://ckcc.huygens.knaw.nl/epistolarium

Steinborn, Bożena. “Kto się pomylił, a kto nawet kłamał?” Accessed October 27, 2019. http://wilanow-palac.pl/kto_sie_pomylil_albo_nawet_klamal.html

Fordham University. “Internet History Sourcebooks Project.” Accessed July 1, 2018. https://sourcebooks.fordham.edu/index.asp

W bibliografii, w przypadku tekstów opatrzonych Digital Object Identifier (DOI) należy podawać ten identyfikator według poniższego wzoru:

Jahnke, Carsten. “Hansische Kaufleute und deren Religiosität außerhalb ihrer Heimat.” Zapiski Historyczne 84/1 (2019): 7–41. http://dx.doi.org/10.15762/ZH.2019.01.

W przypadku prac opublikowanych w językach posługujących się alfabetami innymi niż łaciński (np. cyrylicą) należy podać w bibliografii wszystkie dane bibliograficzne transkrybowane na alfabet łaciński według transkrypcji angielskiej:

Polekhov, Sergey. Nasledniki Vitovta. Dinasticheskaya voyna v Velikom knyazzhestve Litovskom v 30-ye gody XV veka. Moskva: Indrik, 2015.

W bibliografii nie należy zamieszczać źródeł archiwalnych, które nie zostały opublikowane, a także źródeł wydanych drukiem, które nie zostały opublikowane w postaci nowoczesnej, krytycznej edycji (np. starodruków).